Nu Frenky al een jaar of 10 ‘in herstel is’, lukt het zonder dat hij direct weer nachtmerries krijgt, terug te kijken op een meer dan imposante criminele én gebruikerscarrière. Beiden bleken echter wel carrières waarin hoge toppen steeds meer afgewisseld werden door diepe dalen. Frenky: ‘Ik ben niet bepaald met een gouden lepel in m’n bek geboren. M’n pa had altijd louche handeltjes, was gewelddadig én alcoholist. Nou wil ik dat niet als excuus aanvoeren voor wat ik allemaal gedaan heb, maar de kans dat ik met die achtergrond op hockey terecht zou komen en zou gaan studeren, was gewoon nul. School werd niet gestimuleerd en m’n ouders hadden eigenlijk nooit tijd voor me. Van jongs af aan ging ik dan ook al m’n eigen gang. Begon op m’n 14e met blowen, jatte eens een leeg bierkratje achter een huis vandaan voor het statiegeld. Blowen werd snuiven, lege bierkratjes werden woninginbraken, woninginbraken werden gewapende overvallen. En dealen, ja, dat ook. Dat leverde lekker geld op.’

Door het dealen van verschillende soorten harddrugs stroomt het geld in de loop der jaren binnen en ook de verkoop van gestolen waar legt Frenky geen windeieren. Maar Frenky loopt ook regelmatig tegen de lamp. ’Als ik werd gepakt voor dealen, dan stond ik meestal zo weer buiten. Maar met die gewapende overval had ik minder geluk. Dat leverde me 3.5 jaar zitten op.’ Hoewel Frenky tijdens zijn detentie tot het inzicht komt dat hij uit de criminaliteit wil, gaat het al snel na z’n vrijlating gruwelijk mis. Zijn vrouw verlaat hem en neemt de kinderen -die hij niet meer mag zien- met zich mee. Ook van zijn crimineel verdiende vermogen is niks meer over. Een aantal maten van vroeger is gestopt of leeft simpelweg niet meer. Frenky: ‘Ik had niks meer, op één ding na. De wens om dood te gaan. Op een avond heb ik het op een zuipen en snuiven gezet. Ik ben met twee flessen wodka en 4 gram coke op achter het stuur gaan zitten en heb m’n auto met 80 kilometer per uur tegen een boom geparkeerd. Op papier een goed recept om de pijp uit te gaan, maar verder dan zwaar gewond kwam ik niet. Ik vraag me maar niet meer af waarom ik het overleefd heb; blijkbaar was het nog niet klaar voor mij op deze aarde.

Frenky komt door de ziekenhuisopname als gevolg van het ongeluk weer in contact met zijn zoon. Deze zorgt er uiteindelijk voor dat hij met de juiste hulpinstanties in aanraking komt. Na een lang en vooral intensief traject neemt Frenky met vallen en opstaan afscheid van z’n oude leven. Na jaren ‘in herstel te zijn’ kan hij zelfs als ervaringsdeskundige aan de slag bij de verslavingskliniek die hem van zijn hardnekkige cocaïneverslaving afhielp. Frenky: ‘De kliniek heeft me deze kans gegeven en die heb ik me beide handen aangegrepen. Ik verdien nu voor het eerst van m’n leven een eerlijk salaris. Moet ook wel, want ik had helemaal niks meer. Nu kan ik in ieder geval m’n eigen appartementje betalen.’ Waar hij ook erg blij mee is nu hij zich niet meer in het criminele circuit begeeft, is dat hij niet meer steeds over z’n schouder hoeft te kijken. ‘Je hebt als crimineel geen vrienden. Je noemt elkaar wel zo, maar vertrouwen doe je de ander niet. Daarom moet je constant waakzaam zijn, iets waar je in combinatie met coke flink paranoia van wordt. Dus om je vraag of misdaad loont te beantwoorden; nee, in materiële zin absoluut niet. Ook qua relaties heeft mijn criminele carrière meer leed aangericht dan me lief is. Het enige wat het me uiteindelijk opgeleverd heeft, is dat ik eindelijk m’n vrijheid terug heb.’